Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery
Moni Agiou Nikolaou Galataki Euboea

Η ιστορική μονή του Αγίου Νικολάου, η επονομαζόμενη Γαλατάκη, βρίσκεται στις ΝΔ παρυφές του απόκρημνου όρους Κανδήλι της Βόρειας Εύβοιας. Ο ιερός της όγκος ορθώνεται σε ένα φυσικό πλάτωμα ολίγων στρεμμάτων, το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μ. από τη θάλασσα και έχει πρό-σβαση μόνον από τα δυτικά.

Η μονή περιβάλλεται, στην άμεση περίμετρό της, από ελαιώνες, συνολικής έκ-τασης 40 στρεμμάτων, ενώ την ευρύτερη περίμετρο καταλαμβάνει «διακατεχόμενο δάσος», το οποίο εκτείνεται στις βόρειες, βορειοανατολικές και βορειοδυτικές κλιτύες και απολήξεις του Κανδηλίου. Στον ανατολικό ελαιώνα της μονής και σε απόσταση 200 μέτρων από τον περίβολό της, υπάρχει το σπηλαιώδες εκκλησίδιο του αγίου Ανδρέα, με σπαράγματα αγιογραφιών, πιθανότατα των αρχών του 17ου αί. Βορειοδυτικά και σε απόσταση λίγων μέτρων από τον περίβολό της, συναντάται σύγχρονος ναΐσκος, αφιερωμένος στον άγιο Νεκτάριο, ενώ δυτικό-τερα και σε απόσταση 200 μέτρων, υψώνεται ένας απότομος βράχος, ο λεγόμενος «Κορακόλιθος». Σύμφωνα με καταγεγραμμένη παράδοση στο βράχο, που χρησιμοποιείτο κατά το παρελθόν ως παρατηρητήριο (καραούλι), πειρατές αιφνιδίασαν και δολοφόνησαν μοναχό/ βιγλάτορα. Σήμερα ο βράχος σημαίνεται με λευκό σταυρό, μεγάλων διαστάσεων, ο οποίος τοποθετήθηκε, με ενέργειες της μακαριστής γερόντισσας Θεοκτίστης, στη δεκαετία του 1970.

Δυτικά της μονής και σε απόσταση δώδεκα χιλιομέτρων βρίσκεται η γραφική κω-μόπολη Λίμνη, πρωτεύουσα του σημερινού Καποδιστριακού Δήμου Ελυμνίων. Βόρεια, πίσω ακριβώς από τον ορεινό όγκο του Κανδηλίου, βρίσκεται ο οικισμός Τρούπι και βορειοδυτικά το Σπαθάρι. Νότιά της «απλούται η γελόεσσα λιμνοθάλασσα του Ευβοϊκού», με το παραλιακά αναπτυσσόμενο ρήγμα, το οποίο αρχίζει από τις παραθαλάσσιες απολήξεις του Κανδηλίου ανατολικά και καταλήγει στις παραθαλάσσιες απολήξεις του Τελεθρίου όρους δυτικά, να θεωρείται ως εκείνο με τις υψηλότερες τιμές βάθους στον Ευβοϊκό κόλπο. Επομένως από τη μονή Γαλατάκη έχομε υποχρεωτική θέα προς το νότιο και δυτικό ορίζοντα, αφού βόρεια και ανατολικά περιβάλλεται από τον ορεινό όγκο του Κανδηλίου.

Ο προσκυνητής που επιθυμεί σήμερα να επισκεφθεί το ιστορικό μοναστήρι, έχει στη διάθεσή του την ασφαλ-τοστρωμένη, κατά το ήμισυ, αμαξιτή οδό, η οποία ξεκινά από την παραλία της Λίμνης και αφού διασχίσει τις γραφικές τοποθεσίες: Κατούνια, Μαράντζα και Άγιος Γεώργιος, καταλήγει στην είσοδο της μονής. Οι άλλες οδοί πρόσβασης, απλοί δασικοί δρόμοι, που τη συνδέουν με τους γύρω ορεινούς οικισμούς, χρησιμοποιούνται σήμερα ελάχιστα, καθώς βρίσκονται σε πολύ κακή κατάσταση και έχουν επικίνδυνα σημεία, λόγω των εγκαρσίων τομών, για τη διαμόρφωση του οδοστρώματος, ενώ το μονοπάτι (3 ώρες πεζοπορία) προς Τρούπι είναι αδιάβατο κατά τη χειμερινή περίοδο.

 

Download Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery vCard
Click here to contact the church  

Download Priest Abbess Fevronia Kollia vCard
Click here to contact Abbess Fevronia Kollia  

 

http://imchalkidos.gr/old/page.asp?pageID=315  

 

 

Know how to get there? Share the knowledge with others!  

Please share parking information and/or parking experience!  

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Η ιδρυτική παράδοση της μονής και η ιστορία της. Η μονή του Αγίου Νικολάου Γαλατάκη συνέθεσε, απ' αρχής ίδρυσής της, τη δική της ξεχωριστή πορεία και το δικό της μεγαλείο, ανάμεσα στα υπόλοιπα μοναστήρια της Εύβοιας. Ωστόσο σαφείς πληροφορίες για τον πρώτο ή τους πρώτους κτήτορες της μονής, ή κάποια ακριβή χρονολογία για την ίδρυση της, οι έως τώρα έρευνες δεν προσκόμισαν.

Έτσι εξακολουθεί να παραμένει διάχυτη η παράδοση ότι η μονή Γαλατάκη ιδρύθηκε από Βυζαντινό αυτοκράτορα στα τέλη του Ζ΄ ή στις αρχές του Η΄ αιώνα, και όσοι κατά καιρούς αναφέρονται στην ιστορία του δεν παραλείπουν να τονίζουν το γεγονός αυτό, επικαλούμενοι σιγίλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη Κύριλλου Ε΄ (1752), το οποίο σώζεται στο αρχείο της μονής και στο οποίο αυτή αναφέρεται ως «Μοναστήριον Βασιλικόν και Σταυροπηγιακόν».

Η περίπτωση βέβαια να ανάγεται, διαμέσου της παράδοσης, η καταγωγή της μονής Γαλατάκη στα χρόνια, του Βυζαντίου δεν είναι φαινόμενο μοναδικό στην μοναστηριακή ιστορία του Ελλαδικού χώρου, ούτε και ανεξήγητο. Είναι γνωστή η τάση και η ρομαντική διάθεση των μοναχών, ιδιαίτερα κατά το 19ο αιώνα, για λόγους αίγλης και κύρους, αλλά και για ουσιαστικότερους λόγους, όπως ο υπολογισμός προνομίων και οικονομικών ωφελημάτων, να αποδίδουν αυτοκρατορικούς και βασιλικούς τίτλους στα μοναστήρια τους και να θεωρούν ως κτήτορές τους βυζαντινούς αυτοκράτορες. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι η παραπάνω ιδρυτική παράδοση της μονής εντοπίζεται για πρώτη φορά, σε γραπτή πηγή, που ρονολογείται από 5 Αυγούστου 1899.

Πιο συγκεκριμένα, σε αναφορά του ηγουμένου της μονής Αγάπιου Παπασπυρόπουλου (1898-1904) προς τη Νομαρχία Ευβοίας, με την οποία ζητείται έγκριση κονδυλίου 890 δρχ., για την ανακαίνιση του κτιριακού και ναϊκού συγκροτήματος, αναφέρεται: «Συμφώνως με παράδοσιν η μονή εκτίσθη υπό τινος Βυζαντινού Αυτοκράτορος προ 900 ή 1000 ετών». Σύμφωνα τώρα με τις μαρτυρίες εγγράφων του Οθωμανικού αρχείου της μονής, μπορούμε να ορίσουμε το 16ο αιώνα ως αυτόν της ακμής της, καθώς τότε μία σειρά αξιόλογων ηγουμένων της προχωρεί σε συνολική ανακαίνιση του, κουρασμένου από το χρόνο και τις ληστρικές επιδρομές, κτιριακού συγκροτήματος.

Από τους παράγοντες που επηρέασαν τις νέες αυτές εξελίξεις στη μονή Γαλατάκη αναφέρουμε, κατά χρονολογική σειρά, τους παρακάτω:

α) Τις πολιτικές και οικονομικές συγκυρίες, που διαμορφώνονται στη Βόρεια Εύβοια, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σουλτάνου Σουλεϊμάν Α΄ (1520-1566). Τα νέα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα, παράγωγα της Pax Ottomanica που θα επικρατήσει σε ολόκληρη την Οθωμανική αυτοκρατορία, θα επιτρέψουν την αναπτυξιακή διαχείριση της κτηματικής περιουσίας της μονής και την επένδυση του χρηματικού πλεονάσματος σε έργα απαραίτητα στην κοινοβιακή αδελφότητα.

β) Την κατοχύρωση της μονής με σταυροπηγιακά προνόμια. Σύμφωνα με ισχυρές ενδείξεις η υπαγωγή της μονή υπό τη σκέπη της μητέρας Εκκλησίας πρέπει να έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια της γ΄ πατριαρχίας (1537-1545) του φιλομόναχου Οικουμενικού Πατριάρχη Ιερεμία Α΄ και αποσκοπούσε στην απαλλαγή της μονής από τις πιέσεις των τοπικών επισκόπων Καναλίων και των αρχιεπισκόπων Ευρίπου. Τα σταυροπηγιακά δίκαια της μονής θα ανανεώσουν στη συνέχεια οι Οικουμενικοί Πατριάρχες του 17ου και του 18ου αιώνα [Μεθόδιος Γ΄ (1669), Κύριλλος Ε΄ ( 1752, 1753), Ιωαννίκιος Γ΄ (1761, 1762), Μελέτιος Β΄ (πιθ. 1768-9)].

γ) Την εγκατάσταση του οσίου Δαβίδ στη Βόρεια Εύβοια και την παράλληλη ίδρυση της μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (περίπου στα 1550), σε χώρο, που έως τότε δέσποζε η μονή Γαλατάκη. Το γεγονός αυτό λειτουργεί κυρωτικά για το ιστορικό μοναστήρι και παράλληλα προσδιορίζει νέα δεδομένα συμπεριφοράς των μοναζόντων, σε ολόκληρη τη διάρκεια του 16ου αιώνα.

Οι πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την ιστορία της μονής απαντούν σε Σουλτανικό ορισμό, ο οποίος εκδίδεται στα 1503 από το Σουλτάνο Βαγιαζήτ Β΄. Σύμφωνα με το περιεχόμενό του η μονή Γαλατάκη είχε ξεκινήσει αρκετά πριν το έτος εκείνο ένα πρόγραμμα εκτέλεσης οικοδομικών έργων, με κύριο σκοπό την προστασία της από επιδρομές πειρατών: «Επειδή το Μοναστήριον αυτών κείται πλησίον της θαλάσσης», αναφέρεται στον ορισμό, «και ερχόμενα τα πειρατικά πλοία ελεηλάτουν τα πράγματά των και τους εζημίουν, δια να προφυλαχθώσιν από αυτούς έκτισαν τοίχον και έβαλαν και σιδηράν θύραν, κατά το παλαιόν έθος». Συνολικά η παραπάνω μαρτυρία και ιδιαίτερα η φράση «κατά το παλαιόν έθος», αποκτούν ιδιαίτερη σημασία και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Έμμεσα αλλά καθοριστικά αποτυπώνουν την παλαιότερη, πριν την Οθωμανική κατάκτηση, εξωτερική εικόνα της μονής, η οποία δεν πρέπει να απείχε πολύ από την τυπική μορφή των μοναστηριών της Ιουστινιάνειας περιόδου, με το έντονα φρουριακό ύφος.

Οι επόμενες μαρτυρίες για την εκτέλεση επισκευαστικών έργων στο κτιριακό συγκρότημα της μονής ανάγονται στα 1562. Τότε οι μοναχοί, με άδεια του Καδή του Ευρίπου, «Δερβίς Μεχμέτ», ανακαινίζουν «μερικά απο τα κελιά, εις τα οποία διαμένουν οι μοναχοί, όντα ετοιμόρροπα από την πολυκαιρίαν και έχουν ανάγκην επισκευής, ότι η στέγη των ούσα σεσαθρωμένη και χωρίς στερεότητα. Και η αναφερομένη αυλή των επίσης έχει ανάγκην επιδιορθώσεως». Παράλληλα με την προσωπική τους, άνετη και ασφαλή διαβίωση, οι μοναχοί φροντίζουν και για τη φιλοξενία των προσκυνητών, για τους οποίους οικοδομούν «ένα οίκημα προς φιλοξενίαν των κατά χειμώνα και θέρος προσερχόμενων διαβατών». Δυστυχώς από το περιεχόμενο του κειμένου δε προκύπτει, σε ποια πτέρυγα οι μοναχοί οικοδόμησαν τα παραπάνω οικήματα, ώστε να έχουμε και την εικόνα της τότε διάταξης των κτισμάτων της.

Στα 1588 η μονή Γαλατάκη περιγράφεται ως ένα «εκπεφοβισμένον Μοναστήριον», επειδή οι φρεγάτες του Τουρκικού στόλου που αγκυροβολούν στον κόλπο, κάτω από τη Μονή, λεηλατούν τα υπάρχοντά της, καθώς εισβάλλουν εύκολα στον περίβολο της από άνοιγμα που υπάρχει «κατά το ανατολικόν μέρος του περιβόλου». Με άδεια του «Καδή Ευρίπου Αλή» οι μοναχοί «οικοδόμησαν ένα νέο επίμηκες κατοικητήριον κατά το Ανατολικόν, το περιλαμβάνον μεμονωμένας τινάς κατοικίας το αντιστοιχούν προς Μιχράμ. Ως είδος προφυλακτηρίου, εκ ληστών και αλητών, χωρίς να πρόκειται περί αγοράς τινός ή καμμίας καταστάσεως αντιβαινούσης προς τον ιερόν νόμον».

Πρόσθετες μαρτυρίες για άλλες κατά καιρούς ανακαινίσεις του κτιριακού συγκροτήματος, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας δεν έχουμε. Ωστόσο θα ήταν ατόπημα να τις αποκλείσουμε, καθώς στις διαθέσιμες πηγές αναφέρονται καταστροφές της μονής από πειρατές, από φυσικά φαινόμενα, όπως οι σεισμοί, που ήταν συχνοί στην περιοχή, και πυρκαγιές. Σε μια τέτοια μάλιστα περίπτωση πυρκαγιάς, στα 1756, η οποία κατέστρεψε τα κτίρια της νότιας πτέρυγας της μονής, επιχειρείται ζητεία στην Κων/πολη και σε άλλες περιοχές του κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, με το άγιο λείψανο «της δεξιάς χειρός του αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου», ώστε να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα χρήματα, που θα επέτρεπαν την ανοικοδόμηση τους. Ωστόσο μεταγενέστερο έγγραφο, μας πληροφορεί ότι η ανέγερση της νότιας πτέρυγας δεν πραγματοποιήθηκε αμέσως μετά το πέρας της ζητείας, αλλά πολύ αργότερα και συγκεκριμένα στα 1894, από τον τότε ηγούμενο Λεόντιο Κοραχάη.

Στα 1787 ένα αιματηρό επεισόδιο, το οποίο συνδέεται κατά πάσα πιθανότητα με το ζήτημα της συνεχούς θείας Μεταλήψεως, θα οδηγήσει στην πρόσκαιρη διάλυση της μονής, ενώ η ανασυγκρότησή της από τον ηγούμενο Διονύσιο Χαλκά, που τοποθετείται περίπου στα 1800, θα είναι σύντομη, αφενός λόγω των αρπακτικών διαθέσεων Τούρκων δανειστών της μονής, αφετέρου λόγω των γεγονότων που ακολούθησαν την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης.

Ιδιαίτερα για τα τελευταία γεγονότα σημαντικές μαρτυρίες προσφέρουν έγγραφα, αποκείμενα στο Γ.Α.Κ.-Τοπικό Αρχείο Λίμνης. Απ' αυτά πληροφορούμαστε ότι στα 1819 δύο Τούρκοι δανειστές της μονής Γαλατάκη «ο Δερβίς και ο Αυδής», κατέλαβαν, εξαιτίας της αδυναμίας των μοναχών να αποπληρώσουν τα δάνεια, το κτιριακό συγκρότημα, «εξέωσαν τους τότε ηγούμενον αυτής και πατέρας και εισέπρατταν ως άλλοι δεσπότες τους καρπούς και ενέμοντο αυτούς». Με την έκρηξη της Ελληνικής επανάστασης οι Τούρκοι καταπατητές «την εγκατέλειψαν, αφού πρώτα ενέπρησαν αυτήν». Η μονή για κάποιο διάστημα, μεταξύ 1821-1822 θα χρησιμοποιηθεί ως αποθηκευτικός χώρος δημητριακών, από τον ήρωα της Επανάστασης Αγγελή Νικολάου ή Γοβιό, για να πυρποληθεί εκ νέου το 1823, από τα εξαγριωμένα στρατεύματα του Ιουσούφ Μπερκόφτσαλη, τα οποία θα εισβάλλουν στη Βόρεια Εύβοια. Όταν στα 1832 η μονή Γαλατάκη ανασυγκροτείται, εμφανίζει στο μοναχολόγιό της δυναμικό 8 μοναχών: Αθανάσιος Ρούσσος (Ηγούμενος), Αβράμιος Αργυρού, Νικηφόρος Ιωάννου, Δαμασκηνός Ιωάννου, Ναθαναήλ Δημητρίου, Σωφρόνιος Ευαγγελινού, Αγάπιος Ιωάννου και Ιάκωβος Ζωγράφος. Έτσι γλιτώνει από τον ληστρικό νόμο της αντιβασιλείας (Διάταγμα: 19 Δεκεμβρίου 1833), με τον οποίο διαλύθηκαν 513 μοναστήρια, σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια.

Σε ό,τι αφορά στην κατάσταση στην οποία οι μοναχοί βρήκαν το ησυχαστήριό τους, όταν έληξε η ανώμαλη περίοδος της Επανάστασης, αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί τραγική. Σε καταγραφή του Ι. Κώδικα, του 1837, διαβάζουμε: «Εν τη Μονή: 6 οικήματα ανώγεια, 2 κατώγια και Μαγυρείον με φούρνον, ελαιοτριβείον, πάντα σε κακήν έως μετρίαν κατάστασιν, 8 ερείπια». Αδρή περιγραφή των καταστροφών που υπέστη η μονή, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, προσφέρει και η, από 7 Μαρτίου 1849, αναφορά που συνέταξε και απέστειλε προς το Υπουργείο των Εκκλησιαστικών, ο Λιμνιώτης ηγούμενό της Αθανάσιος Ρούσσος. «Η μονή του Αγίου Νικολάου Γαλατάκη» γράφει ο ηγούμενος, «καταστραφείσα ένεκεν του πολέμου της Ελληνικής επαναστάσεως κατέστει ερείπιον, τα δε κτήματά της επίσηςκατεστράφησαν και το διασωθέν μικρό μέρος κατέστη δάσος κεχερσομένον. Ο ευσεβάστως υποφαινόμενος ηγούμενος και οι εν τη Μονή ταύτη μονάζοντες πατέρες, ότε απεφασίσαμεν και εσυνάχθημεν εν τη Μονή δεν εύρομεν άλλο, ειμή λίθους διεσκορπισμένους και μόνον τον ιερόν ναόν, διασωθέντα ως εκ θαύματος».

Με δάνειο 1.000 δρχ., το οποίο εξασφαλίστηκε από τα ταμεία του Δήμου Αιγαίων, θα ξεκινήσουν στα 1837 οι εργασίες αναστήλωσης των κτιριακών εγκαταστάσεων της μονής. Ο προϋπολογισμός επισκευής, που συντάχθηκε στις 3 Οκτωβρίου 1837, προέβλεπε τις παρακάτω επισκευαστικές εργασίες: «1. Επισκευή στέγης φούρνου και του φούρνου. 2. Επισκευή τριών κελλίων (με δύο πάτους). 3. Επισκευή υπογείου. 4. Επισκευή ενός μαγαζίου με θόλο. 5. Επισκευή και ανέγερση ενός κτηρίου με πατώματα δύω, προς χρήσιν του μεν ενός προς υποδοχήν χριστιανών, του δε άλλου δια αποθήκην και το κάτω δια σταύλον. 6. Επισκευή της θύρας του Μοναστηρίου. 7. Επισκευή του υδραγωγείου και της βρύσεως. 8. Επισκευή της Εκκλησίας. 9. Επισκευή του παρεκκλησίου του Προδρόμου».

Αναστηλώσεις του κτιριακού συγκροτήματος θα διενεργούνται καθόλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, καθώς σεισμοί, πυρκαγιές, αλλά και οι προχειρότητες στις επιδιορθώσεις, θα δημιουργούν συνεχώς νέες επισκευαστικές ανάγκες. Σε στατιστικό πίνακα του 1861: «Περί της καταστάσεως της Μονής Γαλατάκη» διαβάζουμε: «Η κατάστασις της οικοδομής της Εκκλησίας και εννέα κελλίων είναι καλή, των άλλων δε κελλίων σαθρά, χρήζοντα άμεσης βελτιώσεως».

Στα 1894 ο σεισμός της Αταλάντης προκαλεί σημαντικές ζημιές στο ήδη ταλαιπωρημένο κτιριακό συγκρότημα. Ο τότε ηγούμενος Λεόντιος Κοραχάης (1894-1898), άνθρωπος μικρής παιδείας και χαμηλού ηθικού αναστήματος, προχωρεί στη «μερική επισκευή ορισμένων κελλίων του ξενώνα αρκτικοανατολικώς», της υδροδεξαμενής και του μαγειρείου. Αυθαίρετες τροποποιήσεις του ωστόσο, με σημαντικότερη αυτή της κατάργησης του, επί της οροφής του νάρθηκα, κωδωνοστασίου και της μεταφοράς του στη νότια πτέρυγα, καθώς και η επίχριση του αγιογραφικού διακόσμου του καθολικού, «χάριν ευπρεπείας», θα αλλοιώσουν σε σημαντικό βαθμό τη εικόνα της μονής.

Η κατάσταση θα βελτιωθεί στο διάστημα 1904-1907, όταν ο τότε ηγούμενος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χαλκίδας και Καρυστίας, Χρύσανθος Προβατάς, θα διενεργήσει την τελευταία σοβαρή και ουσιαστική ανακαίνιση του κτιριακού συγκροτήματος. Με δαπάνη κονδυλίου 5.260 δρχ., από το αποθεματικό κεφάλαιο της μονής, ανακαινίζεται ολόκληρη η ανατολική πλευρά «η οποία στεγάζει ευρύχωρα κελιά», κατασκευάζεται νέο μαγειρείο και αποχωρητήριο στη βορειοανατολική πλευρά, ανακαινίζεται εξωτερικά και εσωτερικά ο πύργος και στο β΄ όροφό του εγκαθίσταται το ηγουμενείο. Για πρώτη φορά κατασκευάζεται στη μονή υπόγειο και ασφαλές αποχετευτικό δίκτυο, το οποίο και την απαλλάσσει από τους ελώδης πυρετούς, που την προηγούμενη επταετία είχαν οδηγήσει στο θάνατο 5 μοναχούς.

Η παραπάνω γενική ανακαίνιση που πραγματοποίησε ο φωτισμένος ηγούμενος Χρύσανθος Προβατάς, ήταν αυτή που ουσιαστικά διέσωσε τη μονή Γαλατάκη από την καταστροφή και εξαφάνιση και της έδωσε τη δυνατότητα να διατηρηθεί έως σήμερα.

Στις 15-11-1946, επί αρχιερατείας του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χαλκίδος Γρηγόριου Ε΄ Πλειαθού (1922-1968), η μονή θα μετατραπεί με Β.Δ. (ΦΕΚ 336), σε γυναικεία και θα εγκατασταθεί εννεαμελής συνοδεία μοναχών, με επικεφαλής τη γερόντισσα Χριστονύμφη Λάμπρου.

Στις 24 Ιουλίου 1958 η μονή ανακηρύσσεται διατηρητέο μνημείο με την υπ. αριθμ. 1532/49/6217/1958 πράξη του υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, (ΦΕΚ 121 τ. Β΄: 29 Απριλίου 1958).

Σήμερα η μονή Γαλατάκη με την καθοδήγηση της γερόντισσας Φεβρωνίας Κόλια, έχει ανακαινισθεί, εκ βάθρων και παρουσιάζει την εικόνα ενός ιδεώδους κυττάρου ησυχαστικής ζωής.

 

Question: Where is Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery located?
Answer: Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery is located at , Moni Agiou Nikolaou Galataki, Euboea.

Question: Who is Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery's pastor?
Answer: Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery's pastor is Abbess Fevronia Kollia.

Question: What is Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery's website?
Answer: http://imchalkidos.gr/old/page.asp?pageID=315

Question: What denominaiton is Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery?
Answer: Saint Nicholas Galataki Orthodox Monastery belongs to Orthodox Church denomination.